Auckland

Afscheid nemen heeft pijn gedaan, aangezien Aat met kleindochter Paige naar zwemles was gegaan en al afscheid van ons had genomen, bleef Mag alleen achter en dat hebben Peter en ik erg naar gevonden omdat ze zo alleen stond op de oprit na ons afscheid en er niemand was die even een arm om haar heensloeg.

Gelukkig hebben we dit reisblog om alle bijzondere momenten die we samen hebben gehad thuis nog eens de revue te laten passeren en kunnen we met al onze foto's nog eens nagenieten.

 We zaten maar met 3 personen in een luxe Mercedes shuttle en werden keurig om 4 uur bij ons hotel bij de airport afgezet. Het hotel is prima, basic maar goed. We hebben na wat uitgepakt te hebben (weinig want we laten de meeste baggage maar dicht zitten) eerst nog wat gewandeld en daarna in het restaurant wat gegeten. Robert en Christa een mailtje gestuurd dat we gearriveerd waren en hij mailde terug dat ze ons de volgende morgen om half 11 kwamen ophalen. Vroeg naar bed na zo'n emotionele dag, met het gevolg dat we om 4 uur wakker werden en niet meer konden slapen, dus zaten we al om half 7 aan het ontbijt en zijn daarna nog maar een uurtje gaan wandelen. Toen we in de lobby zaten te wachten op Christa en Robert was er nog een Hollands gezin met 2 jongetjes en ze heten.. Hugo en Max!!!!! Wat een toeval he Angelique?

Robert scheen zich wat verslapen te hebben maar na de snelste douche ooit!!! was hij toch om half 11 hier met Christa.Na onze zeer hartelijke begroeting gingen we op pad. En ja hoe zal ik deze dag beschrijven....het was ongelofelijk, wat hebben we weer een hoop beleefd, gezien, gehoord e.d. We begonnen natuurlijk eerst met naar 1 van hun ......veeeeele...... koffiecafeetjes te gaan, deze was bij Mount Eden en heette Frasers en Robert heeft daar al eens z'n erg professionele foto's geexposeerd en dat gaat dit jaar ook weer gebeuren. Ze vroegen wat wij wilden zien, maar aangezien Auckland zo groot is (zo groot als de provincie Utrecht) hadden wij geen enkel idee en zeiden dat we ons wilden laten verrassen en .....dat hebben ze dubbel en dwars gedaan. Wat een enerverende dag hebben we gehad.

Ten eerste gingen we via een scenicdrive, net Zwitserland, naar het grote waterreservoir voor Auckland, The Waitakere Dam en bezochten het speciale Visitors Centre, hoog gelegen zodat we een heel goed uitzicht hadden op de dam.

Daarna gingen we op weg naar Muriwai Regional Park, naar de westkust van Auckland waar zwarte zandstranden zijn, het is magnetisch ijzer mineraal, dat door de erupties van de vulkanen in het Noorden is ontstaan en door de Waikatorivier naar de Tasmanzee is afgevoerd. Maar eerst gingen we onderweg natuurlijk lunchen in 1 van hun bekende cafeetjes en daarna door naar de Gannet Colony (Jan van Genten. Ze strijken daar omstreeks deze tijd neer om voor hun nageslacht te zorgen. De vrouwtjes zijn meestal als eerste gearriveerd en hebben hun mannetjes een half jaar niet gezien (ze overwinteren dan in Australie), ze blijven wel 20 jaar bij elkaar en op deze rotsen zien ze elkaar dan weer voor het eerst en wij hebben deze begroetingen van dichtbij gadegeslagen, fascinerend. Je ziet ze aan komen vliegen, ze kunnen een snelheid ontwikkelen van 145 km., maar doordat ze zo gestroomlijnd zijn kunnen ze goed landen en dan meestal direct bovenop hun vrouwtje....vermakelijk, ook omdat dat wel eens mis gaat, dan landt hij op het verkeerde vrouwtje en wordt hij door al de anderen zowat over de rand van de rots geduwd!!! De vrouwtjes leggen maar 1 ei en het jong wordt na 45 dagen naakt geboren. We hebben een hele tijd staan kijken en hebben genoten.

Aangezien Robert nog om 7 uur op het Artscentre moest zijn omdat daar een fotoexpositie was waar 2 van zijn foto's ook hingen  hadden we nog ruim de tijd om even naar Missionbay te gaan en onderweg er naartoe trakteerde Robert nog op het beste ijs van Auckland, daar gaan verse aardbeien of frambozen in en dan maken ze er een soort softijs van, wat een traktatie. Missionbay is een heel bekend punt in Auckland waar een prachtig wit strand is en er heel veel restaurantjes en cafeetjes zijn, Christa weet ze allemaal.......daar hebben ze heerlijke koffie ..en daar kun je heerlijk Italiaans eten....en daar is een Zwitserse bakker die het beste brood bakt...en zo kan ik nog wel even doorgaan, vermakelijk gewoon, we kwamen soms niet meer bij van het lachen. We hebben even langs het strand gewandeld en zijn toen neergestreken bij een door hen aanbevolen cafeetje en dronken een wijntje met wat frietjes (= 1 bakje voor 4 personen, op z'n Dutch), zijn daarna nog even naar een bekende Lookout geweest vanwaar je heel goed de stad met de Skytower kon zien. Reden onderweg naar het Artscentre nog via Parnell, het oudste suburb van Auckland met z'n vele verrassende winkeltjes.

Toen door naar het Artscentre, waar het zo druk was dat  Robert brutaalweg parkeerde op een gereserveerde plaats, maar hij komt er altijd mee weg! Het was erg druk en ook daar waren weer vele hapjes en drankjes, maar we zouden nog gaan eten bij de Italiaan in Devonport, dus namen niet veel. Het was erg leuk om zijn foto's daar te zien hangen , nam nog een foto van Robert bij zijn foto's.

We zijn niet echt lang gebleven want we gingen naar een echt Italiaans restaurantje, heel gezellig, perfecte wijn en het eten was heel erg goed. Daarna werd het tijd ons weer naar het hotel te brengen en we denken dat Robert die dag wel zo'n 200 km heeft gereden, we hebben Auckland doorkruist van Zuid naar Noord en van Oost naar West en dan nog dwars door central Auckland, het duizelde ons af en toel. Peter wist vaak helemaal niet meer waar we nu precies waren. Om kwart over 9 werden we weer door hen bij ons hotel afgezet en ze zouden ons vrijdagmorgen zelfde tijd weer ophalen.

Wat hebben ze ons verwend die dag, ze deden alles met het grootste gemak, het zijn dan ook echte globetrotters, reizen veel de wereld over en weten in bijna alle wereldsteden waar ze moeten zijn, niet te bevatten en alle adressen en gegevens waar ze ooit geweest zijn  staan op z'n nieuwste IPhone 6, dus hij zoekt het zo weer op!

Wat zal ons de volgende dagen weer brengen. Eerst maar eens slapen en dat deden we, 8 uur aan een stuk. Morgen meer. Dag allemaal.