Wellington

's Morgens vroeg opgestaan en ben alleen Wellington gaan verkennen, heb vast een takeaway koffie gehaald bij de Coffeeclub, je ziet er daar iedereen mee lopen en de stad is al vol met mensen. Het is niet voor niets de stad waar de Regering zetelt. Na een half uurtje heb ik Peter opgehaald en zijn we samen met de Cablecar naar boven gegaan om daar vanaf de zgn. Lookout een prachtig uitzicht op Wellington te hebben en wat mooie foto's te maken. Wellington is nl. voornamelijk tegen de heuvels gebouwd, alleen het centrum, shoppinggedeelte en de kades zijn redelijk vlak.

Toen we in het hotel terugkwamen waren Mag en Aat ook op en zouden we gaan ontbijten, maar de sfeer was niet goed. De koek is nl. op en daar moeten we realistisch over zijn, we zijn toch te lang hier en dan beginnen er irritaties te komen. Peter werd heel emotioneel en we wilden niet dat onze zo prachtige reis nu als een nachtkaars uit zou gaan. Gelukkig werd de lucht geklaard en na het ontbijt hadden we beiden een andere invulling van de dag. Wij gingen een stadswandeling doen met een gids en Mag en Aat namen de Cablecar en wandelden via de Botanische tuinen weer naar beneden om langs de kades naar HET MUSEUM van N.Z. te gaan - TE PAPA (Maori's voor ons huis).

Wij gingen naar het VVV en sloten ons aan bij de gids en 2 andere stellen, uit Oklahoma en uit Hongkong, dus we waren met 6 personen. We hebben 3 uur door de stad gelopen en ontzettend veel over de historie gehoord en over al de voor N.Z.se begrippen oude gebouwen. Voor Aat zijn gebouwen alleen maar opgestapelde stenen, wat dat betreft een cultuurbarbaar!!

Onze gids Ken vertelde dat 20 jaar geleden Wellington een zeer saaie stad was. Er was eens een Engelse komiek die in een show had gezegd...dat hij voor het weekend naar Wellington was gegaan, maar.....Wellington was closed!!!!!! Daar heeft het toenmalige gemeentebestuur zich wat van aangetrokken en zij hebben de stad Melbourne als voorbeeld genomen om zich zo te ontwikkelen, door allerlei exposities, exhibitions en sportevenmenten naar de stad te halen. Er is o.a. een heel groot rugbystadion gebouwd en afgelopen 14 dagen was er een heel grote exhibition, de zgn WOW = World of Wearable Art show. Alles wat kunstenaars van over de hele wereld kunnen maken om te dragen werd geshowed. Er was zelfs een jurk helemaal gemaakt van THEEZAKJES, helaas heb ik er geen foto van, want de show was net voorbij, jammer.

We zijn in Het Supreme Court geweest, in het grootste houten gebouw van het Zuidelijk Halfrond, voormalig regeringsgebouw, hebben een oud bankgebouw bezocht waar nu allemaal winkeltjes zijn en we hebben er de laatste morgen ook ons ontbijt gehad en elk heel uur gaat een zeer bijzondere klok spelen en ontvouwt zich een tafereel omdat de kelk zich ontvouwt en daarin zie je dan het ontstaan van N.Z., heel bijzonder. En als je zonder gids gaat loop je er zo voorbij.

Ook hebben wij de origenele papieren ondertekening gezien van de Treaty van Waitangi, we moesten alle tassen en camera's inleveren en mochten een  blik werpen op de onder glas uitgevouwen en gescheurde ondertekening door de vele Maori-chiefs en de toenmalige regering. Doordat de Maori's geen alfabet hadden en dus niet konden schrijven, werd ze dat geleerd door missionarissen en zodoende kwam de Treaty tot stand.

De huidige kade waarlangs je heerlijk kunt lopen is eigenlijk net als Flevoland - reclaimed land -. Door verschillende aardbevingen is de grond daar zo omhoog gekomen dat er veel bijgebouwd kon worden. Ook liet de gids zien waar de breuklijn (foldline) te zien was d.m.v. 2 lichtstralen. Over de kade lopend stond er ook een veelkleurige piano en de gids vroeg of er iemand kon spelen, nou heb ik vroeger wel gespeeld maar nu kwam ik niet verder dan de ...vlooienmars!! Lachen natuurlijk en het klonk ook nog wel.

We kwamen toen uit bij de Regeringsgebouwen, waaronder de bekende ''Beehive'' ofwel de Bijenkorf, waar de regering zetelt en waar ook een standbeeld staat van de Suffragette die gezorgd heeft dat N.Z. als 1e land ter wereld vrouwenkiesrecht kreeg!

Na 3 uur voelden we onze heupen en ruggen wel, maar het was zeer interessant en we hadden het niet willen missen. We gingen eerst een milkshake nuttigen en daarna zijn we ook nog even naar TE PAPA geweest.

Toen terug naar het hotel en even op bed gelegen, Mag bleek al vanaf 1 uur in bed te liggen, het ontbijt was niet goed gevallen. Ja ze is dol op Egg Benedict, maar daar krijgt ze altijd last van. Om 5 uur zijn we nog even naar Het Warenhuis van Wellington gegaan, nl. Kirkaldie & Stains, wat bij ons in Holland ooit de Bonneterie was, die nu pas ter ziele is gegaan. Kirkaldie & Stains bestaat al sinds 1863 en de grote deuren worden door een ''DOORMAN'' open gedaan, net zoiets als de Footman in Downton Abbey!!!! Mag kocht nog wat shirts voor Aat en zag voor haarzelf een mooie jurk, maar ze paste er niet in.

We hebben toen aan de kade gegeten bij Porto Fino, een uitstekend Italiaans restaurant.

Redelijk vroeg naar bed en 's morgens hebben Peter en ik eerst weer gewandeld en een koffie gehaald bij Starbucks en daarna Mag en Aat opgehaald en samen in het oude bankgebouw heerlijk ontbeten.

Mag wilde toch perse de jurk kopen, want kleinzoon Luke trouwt volgend jaar eind mei in Raratonga en dan heeft ze een goed excuus om er in te passen. Ze hangt hem in de slaapkamer in het zicht zodat ze er steeds aan herinnerd wordt!! We horen het wel.

Na samen nog wat te hebben gewandeld want het was prachtig weer, we hebben het trouwens helemaal goed getroffen met het weer hier, want Wellington wordt genoemd ''windy Wellington'', dit komt door de Cook Strait, de wind jaagt er altijd doorheen. Maar dit was uitzonderlijk goed weer en ook voor onze vlucht naar Hamilton prima. We konden vanuit de lucht alle besneeuwde bergtoppen weer zien en hadden een heel rustige vlucht, zaten maar 15 mensen in, er konden er ruim 50 in. Toen in Hamilton nog gauw wat gegeten en bij vrienden Cis en Wim aan om afscheid te nemen.

Aat reed ons weer fijn naar huis, waar we gelijk de wasmachine aanzetten en ik een hotel in Auckland heb geboekt en vandaag nog een Airport shuttle naar het hotel. Afscheid nemen moet je niet te lang uitstellen, dit is dan voor iedereen beter.

Ik heb wel een mailtje gestuurd aan vrienden Robert en Christa, die in Auckland wonen of er een mogelijkheid is om hen nog te zien.

Onze laatste dagen zijn hier ingegaan. Vanmorgen Harald gebeld i.v.m. zijn verjaardag en Peter kreeg het te kwaad toen hij z'n stem hoorde, ja ineens krijg je dan ook een heimweegevoel, terwijl we daar helemaal geen last van hebben gehad totnutoe. Dit was het weer, ik stuur nog wat foto's mee van Wellington,